ગૂજરાત વિદ્યાપીઠના નિયામક મંડળની સભા હતી. બાપુ એમાં હાજર રહેવાના હતા. એમને લાવવાને માટે વાહન વખતસર પહોંચ્યું નહોતું. બાપુ રહ્યા સમયપાલનના આગ્રહી. વાહન આવેલું ન દીઠું એટલે આશ્રમમાંથી પગે ચાલતા નીકળી પડ્યા. પણ એમ વખતસર ક્યાંથી પહોંચાય? સભાનો વખત લગભગ થઈ ગયો હતો અને આશ્રમ વિદ્યાપીઠથી પ્રમાણમાં દૂર હતો. વચ્ચેનો રસ્તો ઉજ્જડ હોવાથી વાહન મળવાનો સંભવ પણ નહોતો.
રસ્તે થોડે ચાલ્યા પછી બાપુએ જોયું કે એક ખાદીધારી સાઇકલ પર આવે છે. બાપુએ તેને રોકી કહ્યું, 'સાઇકલ મને આપી દે. મારે વિદ્યાપીઠ જવું છે.' એણે તરત સાઇકલ આપી દીધી.
બાપુ દક્ષિણ આફ્રિકામાં હતા ત્યારે કદાચ સાઇકલ પર બેઠા હશે. હિંદુસ્તાનમાં એવો પ્રસંગ નહોતો આવ્યો. છતાં તે દિવસે સાઇકલ પર બેઠા ને વિદ્યાપીઠમાં આવી પહોંચ્યા. બાપુને વખતસર આવી પહોંચેલા જોઈ સૌને નવાઈ થઈ. પણ ટૂંકું પંચિયું પહેરી ખુલ્લે શરીરે સાઇકલ પર બેઠેલા બાપુનું જે દર્શન થયું તે દિવસે થયું તે ફરી કદી થવાનું હતું?
No comments:
Post a Comment